Tips reizen met kids, go with the flow & enjoy!

Maar geldt dat eigenlijk niet voor iedere dag met kindjes, of je nu in Cuba bent of thuis?

Welke leeftijd?:

Wij vlogen met de kids vanaf dat ze 6 maanden waren en onze oudste is net 5 jaar. Tussen deze twee leeftijden hebben we ervaring met vliegen met kinderen. Uiteraard is ieder kind anders. Vliegen met een baby vond ik makkelijker dan vliegen met een dreumes. Onze baby kreeg borstvoeding, tijdens de vlucht; goed voor de oortjes en een makkelijke zoethouder. Flesjes hebben vast hetzelfde effect. Een dreumes wil bewegen, snapt het begrip geduld nog niet zo goed. Dus vroeg in ons geval het meeste aandacht. Een peuter/ kleuter, snapt dat je in een vliegtuig ‘geen’ kant op kan en kan zichzelf in ons geval beter vermaken met de filmpjes of spelletjes op het schermpje.

Bestemming bepalen:

Tsja, wat zal ik zeggen. Op onze bucketlist staat nog zo veel. En bij reis ideeën google ik altijd op de veiligheid van een land. Maar eigenlijk waar wij ook kwamen, overal zag je gezinnen reizen. Je moet het zelf haalbaar maken.

Vliegtickets zoeken:

De bekende zoekmachines kent iedereen wel, daarop kan je vergelijken en de goedkoopste (in ons geval dan) boeken. Maar wat ik waard vind als tip te noemen is te kijken naar de vliegtijden. Vliegen met kindjes is al indrukwekkend en veel gevraagd van kindjes, wij probeerden de tijden zo gunstig mogelijk te maken voor ze. Vliegen rond 17 uur is voor ons fijn. Zo kunnen ze even wennen, daarna eten en slapen (tenminste dat hoop je dan ? )
Als je een verre reis maakt, waar je niet in één keer heen vliegt, is een stop over een tip. Wij plakten 3 dagen Bangkok in onze reis naar Australië als ‘overstap-tijd’. Super leuk om zo nog een bestemming mee te pakken en ideaal om de vlucht, maar ook het tijdsverschil te breken.

Inpakken:

Oh man man man, wat kan je veel meenemen en wat nemen we toch eigenlijk ook iedere keer teveel mee in onze rugzak blijkt achteraf. Kleren kan je onderweg wassen. En speelgoed.. iedere keer waren wij zo druk met van alles dat echt spelen er niet bij zat. Wel wat voor onderweg. Een tekenbord doet wonderen, je kan blijven tekenen en het ‘uitvegen’. Onze kindjes mochten een mini koffertje inpakken met speelgoed wat zij wilden meenemen, een paar blokjes duplo, een knuffel, een boekje. Maar veel is het niet gebruikt. Tenminste, die knuffel wel, die zijn heilig.
Luiers, ja luiers.. ga je naar een westers land, verkopen ze het overal en hoef je niet te sjouwen. Maar in sommige landen (wat bij ons het geval was in Cuba) is het zeldzamer dan goud. 4/5 luiers per dag, keer 30 dagen.. reken maar uit.. ? Neem een draagzak mee, heerlijk handig! Denk na over een buggy! Huur je een auto, niet ieder land heeft autostoeltjes te huur. Je koopt ze simpel en goedkoop via marktplaats.

Vliegen:

En dan het vliegen, die vervelende vliegreis met kinderen, naar mijn mening de grootste uitdaging van de hele trip. Maar of dat komt door onze kinderen? Ik vind het altijd al vreselijk (spannend) en ik geloof ook niet dat dat ooit zal veranderen. De aandacht die kinderen vragen, zorgen er trouwens wel voor dat je minder tijd hebt om na te denken over je eigen zenuwen. Dus eigenlijk is reizen met kids een win win ? En overigens is het zo relaxed om 14 uur naar Spanje te rijden met 3 kids op de achterbank..??

Vooraf ben ik altijd bang dat onze kids het hele vliegtuig bij elkaar huilen, dat ze last van hun oren krijgen, of dat ze precies een kies hebben die doorkomt. En op het moment dat je je tellertje ziet aftellen en er staat nog 9 uur, dan denk ik.. man kon ik maar toveren. Stel je erop in dat je de hele vlucht bezig bent met kinderen entertainen, verzorgen, eten geven enz… Dat deed ik ook en dan valt het achteraf hartstikke mee. En als je er eenmaal bent, dan valt die vliegreis vanzelf van je af en kan je genieten. Soms moet je even door iets heen om er iets ongelofelijks voor terug te krijgen… was dat ook niet het geval met bevallen 😉 ?

Op de bestemming:

Wij vonden het heel fijn om de eerste nacht een slaapplek geregeld te hebben, zodat je niet moe van een vlucht hoeft te zoeken, maar gewoon neer kan ploffen. Stel je erop in dat je brak bent, dat de kinderen last hebben van tijdverschil en geef je daar aan over. (Wij hebben heel wat mandarijntjes op midden in de nacht in Bangkok.)

Dan wil ik graag nog een paar vaak gehoorde clichés ontkrachten…
Want daarom zou je reizen met een kind? Daar heeft het kind toch niets aan. Egoïstisch toch?

Egoïstisch?

Ik ga je niet vertellen dat Sam (toen 1 jaar en 2 maanden) zijn reis naar Australië kan na vertellen, maar ik kan je wel vertellen dat hij toen genoot. Iedere dag opnieuw. Van zijn papa en mama, van alles wat hij zag, zijn eerste stapjes op het strand, de vogels, het aaien van kangoeroes en nog veel meer.  Ik geloof niet dat dat valt onder kindermishandeling, toch? Ik zal je ook niet vertellen dat Saar je kan vertellen wat ze heeft beleeft in Cuba, (toen 1 jaar en 1 maand) maar als ik foto’s terug kijk zie ik een lachend meisje op een paardenkoets die de geluidjes na doet. Wel kan ik je vertellen dat Sam nog steeds totaal enthousiast terug praat over Cuba en dat hij absoluut mooie herinneringen heeft gemaakt tijdens deze reis.

Reizen met een kind is het niet waard?

Ook dat horen we vaak. Met een kind kan je toch niets doen, je bent in een ver land, maar je ziet alleen het zwembad. Gelukkig niet, want dan zouden we wel een goedkoop tripje naar het stand boeken. Het is wat jij ervan maakt… De afwisseling is juist leuk. Bezoek een stadje en ’s middags lekker zwemmen. Pas je tempo aan (ben je ook niet op vakantie om te relaxen?). Maak het interessant voor een kind. Een oud gebouw is ineens veel leuker als je vertelt over ridders, of muizen zoekt. Een wandeling door een stadje wordt leukers als je koekjes mag kiezen bij de bakker!

Alleen maar rozengeur en maneschijn?

Tuurlijk niet… Ik weet nog dat ik lichtelijke stress had ik Cuba omdat Saar helemaal onder de uitslag zat, niet wilde eten en koorts had. Een dure telefoonrekening naar de NL huisartsenpost was het gevolg. En een boottocht in Australië (net zwanger van Saar) waar we zo heftig heen en weer klapten op de golven, dat ik wel miljoen schietgebedjes deed dat mijn baby er maar geen last van mocht hebben, was ook niet heel relaxed. Maar dat gebeurt en daar leer je van. En als je ’s avonds een prachtige zonsondergang ziet of een lachend kind, vergeet je de perikelen en ben je blij dat je bent waar je bent!

En hoe denken jullie over reizen met kinderen?