Sinds ik mama ben, heb ik eigenlijk nog maar weinig gereisd. Dat komt onder andere omdat we momenteel een tijdje op het Franse platteland zijn gaan wonen. Door dit ‘avontuur’ is de behoefte aan andere, verre reizen nu even wat minder. Toch is onze kleine al op menig plek geweest. Ik was namelijk op wereldreis toen ik erachter kwam dat ik zwanger was. Zwanger op wereldreis!
Zwanger tijdens onze wereldreis
Hoewel we bewust probeerde een kindje te krijgen, had ik het dit keer niet verwacht. Ik deed de test op onze één na laatste dag in Australië, waar we net een jaar hadden gewoond en gewerkt. Ik had een afscheidsfeestje en wilde voor ik aan de wijn ging 100% zeker zijn dat ik niet zwanger was. Dat werd dus een feestje zonder alcohol die avond.
Helemaal in de wolken zaten we twee dagen later in het vliegtuig op weg naar onze volgende bestemming: Fiji. Wat was het plan nu ik zwanger was? Daar moesten we zelf ook nog over nadenken. We hielden met oog op een eventuele zwangerschap onze planning al flexibel. Een jaar in Nieuw Zeeland stond nog op het lijstje en ook Zuid Amerika leek ons geweldig. We zouden in ieder geval lekker doorreizen tot het zover was. En nu was het zover.
Hoewel ik in Nederland wilde bevallen, wilden we niet direct terug. Zolang ik me nog goed voelde en alles goed ging, besloten we onze wereldreis op een mooie manier af te sluiten. Eerst wilden we genieten van het prachtige Fiji: mooi weer, strand, zee en vooral rust. Na Fiji zouden we nog een aantal dagen naar Sydney gaan. Vanuit daar naar de VS, waar we beide familie hebben. Om dan vervolgens terug naar Nederland te gaan. Ook besloten we op dat moment dat het leuk zou zijn als we dit nog even geheim hielden voor het thuisfront. Zowel de zwangerschap, als onze terugkomst.
Controles in het buitenland
Zwanger op reis betekent dus ook dat de eerste controles in het buitenland plaatsvinden. Avontuurlijk of niet, we wilden natuurlijk wel zeker weten dat alles goed ging. Ik zocht online naar de beste plek en dat bleek nog best lastig. Uiteindelijk maakte ik een afspraak bij Suva Private Hospital, waar we pas een aantal weken later terecht konden.
Het ging er hier heel anders aan toe dan in Nederland. Om te beginnen met het feit dat je in Nederland normaal gesproken natuurlijk niet je eerste afspraak in het ziekenhuis hebt. Maar ook in het ziekenhuis zelf was het even wennen. Ondanks dat dit het beste ziekenhuis was in Fiji en we een afspraak hadden, moesten we letterlijk uren wachten tot we aan de beurt waren. Onze dokter hielp tussen de afspraken door ad hoc nog wat mensen en assisteerde ‘even’ bij een bevalling. Toen we dan eindelijk aan de beurt waren, was dit ook een teleurstelling. We stonden na een algemeen gesprekje van vijf minuten weer buiten, met een verwijsbriefje voor bloedprikken, een echo en een vervolgafspraak.
Nog even geduld dus voor we dan eindelijk een echo kregen, maar een week later was het zover. Nu bleek ook voor het eerst dat we in een private hospital waren beland. Ze hadden supermoderne apparatuur. We hoorden al gauw het hartje kloppen en zagen niet veel later ons kindje op het scherm. Ze maakte wat foto’s en zelfs filmpjes. Ook konden we gelijk ons kindje, hoe klein ook, in 3D bewonderen en kregen we na afloop alles mee op dvd. Ook met het bloedprikken en de vervolgafspraak bleek dat alles in orde was. Ik was 10 weken zwanger. We maakten nog een afspraak vlak voor we zouden vertrekken uit Fiji. Een fijne gedachte, want daarna zou ik pas weer in Nederland de volgende afspraak hebben.
Ssstt..
De echo met 13 weken was ook perfect en we konden met een gerust hart vertrekken naar de Verenigde Staten. De gezondheidszorg daar is peperduur en zelfs onze enorm uitgebreide reisverzekering dekte ‘problemen’ met een zwangerschap niet. Dat was dus wel een risico.
In de VS hebben zowel ik als mijn vriend familie en we konden hen alvast het blijde nieuws te vertellen én ze op het hart te drukken alsjeblieft nog even niets te zeggen. We vierden Halloween in LA en waren met Thanksgiving in Atlanta. Langzaam begon mijn buik zichtbaar te worden en het werd echt tijd om terug te gaan naar Nederland. Tijd om, inmiddels ruim 20 weken zwanger, iedereen te verrassen!
Aanrader?
Achteraf denk ik wel eens: dat ik dat durfde! Er had ook een hoop fout kunnen gaan en dan is het heel naar als je zover van huis bent. Maar net als op reis gaan met kinderen of alleen een reis maken naar een onbekend land: van een afstandje lijkt het altijd enger. Als je eenmaal ergens bent voel je vanzelf of het kan. Mijn zwangerschap verliep eigenlijk perfect. Ondanks dat ik wel last had van zwangerschapsmisselijkheid en het eten daardoor af en toe lastig was, denk ik dat de rust me veel goed heeft gedaan. Als ik me niet goed had gevoeld, dan hadden we een ticket naar Nederland geboekt. Nu ben ik blij met onze keuze en het feit dat we onze wereldreis op zo’n bijzondere manier hebben kunnen afsluiten.
Op mijn blog La vie de Stephanie kun je nog veel meer lezen over de avonturen tijdens onze wereldreis, als ook over onze huidige belevenissen op het Franse platteland.